(فقط برای کسایی که اهل تاریخ هستند)

احمد شاه آخرین پادشاه سلسله قاجار می باشد که با وی سلطنت قاجاریه به پایان می رسد. او وارث سلطنت یکصد و بیست ساله قاجارها در ایران بود. سلطنتی که از آقا محمد خان تا محمد علی شاه را تجربه کرده و در واپسین سالهای خود به کودکی 21 ساله به ارث رسیده بود. سلطنت کوتاه ولی پرماجرای محمد علیشاه با فتح تهران در 7231 ه.ق و پناهنده شدن وی به سفارت روسیه در زرگنده که با موافقت انگلیسیها صورت گرفت خاتمه پذیرفت و احمد میرزا که یکسال پس از ترور ناصرالدین شاه متولد شده بود در سن دوازده سالگی از سوی فاتحان تهران به سلطنت انتخاب شد و به خاطر صغر سن تحت نظر نایب السطنه ای قرار گرفت که وی را نیز فاتحان تهران بر گزیده بودند.
 

برگزیده شدن احمد میرزا به سلطنت باعث شد که وی از پدر و مادر خود که مقرر بود خاک ایران را ترک نمایند جدا شود و به کاخ سلطنتی عزیمت کند. البته این جدایی توأم با گریه و بی تابی طرفین به ویژه احمد شاه بود که قصد نداشت از والدین خود دور شود.

احمد شاه هفت سال پس از سلطنت تاجگذاری کرد ولی تاجگذاری وی مصادف با وقوع جنگ جهانی اول شد که جهان و ایران را علیرغم اعلام بی طرفی در کام خود فرو برد و بخشهایی از ایران علاوه بر قشون روس و انگلیس توسط قشون عثمانی نیز به تصرف در آمد.

پایان جنگ جهانی اول نوید دهنده دوران خوبی برای خاور میانه و ایران نبود. حفظ و نگهداری هندوستان، طمع به بازارهای داخلی منطقه، دسترسی به نفت و مقابله با خطر بلشویسم، چهار محور فعالیت استعمار انگلستان در ایران و خاور میانه را تشکیل می داد.

لرد کرزن (وزیر خارجه وقت انگلیس) در پی انعقاد قرارداد  1919 در ایران بود که با تحقق یافتن آن ایران آشکارا به مستعمره انگلستان تبدیل می شد. در نهایت با مخالفت مردم و عدم امضای قرارداد از سوی احمد شاه، این قرارداد ملغی گردید و انگلیسیها در پی اجرای طرح دیگری برآمدند که همان منافع سابق را برای انگلستان با کمترین هزینه و حداقل حساسیت بین المللی تأمین می نمود. برقراری حکومتی مقتدر و روی کار آمدن دیکتاتوری نظامی طرحی بود که افرادی نظیر لوید جرج نخست وزیر انگلیس، سر وینستون چرچیل و حکومت هند بریتانیا و سازمان اطلاعاتی انگلستان موسوم به اینتلیجنس سرویس از آن حمایت می نمودند. بدین ترتیب زمینه برای اجرای کودتای سوم اسفند 1299 و به قدرت رسیدن رضاخان پهلوی و در نهایت خلع قاجار فراهم آمد.

 عکس ها در ادامه مطلب

دوره های ایران باستان شامل دوره مادها-دوره پارسیان(هخامنشیان)-دوره پارت ها(اشکانیان)-دوره ساسانیان – و بعد از اسلام که شامل دوره استیلای مغول، دوره صفویه، دوره زندیه و افشار ،دوره قاجاریه و دوره پهلوی و جمهوری اسلامی است

زنان ماد

توضیح عکس: در میان تنوع وسیع اقوام ایرانی دو قوم ماد و پارس نام و نشان پر رنگی دارند چون توانستند قدرت و پادشاهی خود را گسترش دهند. مادها و پارس ها چنان قرابت و نزدیکی با هم داشتند که گاه تمایز بین آنها مشکل می گردد.همین موضوع بر تحقیقات پژوهشگران در تفکیک پوشاک آنها تاثیر گذاشته است. آنچه مسلم است لباس مادها طرح و دوختی ساده داشته که بعضی از پژوهشگران این ظاهر ساده و کم چین و چروک را به علت استفتده از چرم برای لباس میدانند و بعضی دیگر به دلیل شرایط آب و هوایی سرد و کوهستانی می دانند ولی تشابه لباس مردان و بانوان مادی بسیار زیاد بوده است. در برخی حجاریها می توان از پیراهن های بلند و آستین کوتاه نام برد که دامن ریشه دار بوده. بعضی از نقش دیگر دو زن را پیراهن بلند تا پشت پا نشان می دهد که سر اندازی چادر مانندکه کوتاه بود به سر داشته و نمونه دیگری که نشان می دهد بانوان مادی جامه های بلند چین دار با آستین های گشاد می پوشیده اند.

زنان در دوره تیموریان

توضیح عکس: از دوره تیموریان کم کم سبک مغولی کاسته شد و سبک های ایرانی جای آن را گرفت . تن پوش های تنگ و چسبان جای رداهای گشاد پیشین را گرفتند . قبای رویی اغلب سرار باز می ماند و بلندی پیراهن زیرین نمایان بود .(کمر بند دوباره رواج یافت و عمامه جای کلاه سلجوقی را گرفت ) پیراهن ها آستین بلند بود و تن پوش های رویی آستین کوتاه یا بی آستین بود . دستارهای زنانه نیزدر این دوره ساده بود و گاه از پشت سر آویزان می شد . زنان در بیرون خانه چادر سفید بر سر داشتند که صورتشان را در پشت توری سیاهی بافته شده از موی اسب (پیچه)مخفی بود.نوع دیگر روبنده نقابی کوچک و سفید بود که تنها دهان و چانه را می پوشاند.
 

زنان در دوره

توضیح عکس: پس از دوران بسیار کوتاه سلوکی ها که اندک تاثیری از فرهنگ یونانی در فرهنگ ایرانی دیده می شود دوران 470 ساله اشکانی فرا می رسد که به دلیل دشمنی ساسانیان قسمت اعظم مظاهر فرهنگ و تمدنشان از بین رفته. با توجه به مدارک کمی که در دست است لباس زنان اشکانی عبارت بوده از پیراهن بلند و چین دار با آستین بلند و کمربندی که بر روی لباس بسته می شده (جنس لباس از پارچه های نقش دار و مزین به قلابدوزی بوده)و بر روی این لباس پیراهن دیگری پوشیده می شد که بلندی کمتری داشته و یقه باز داشته است. استفاده از سر بند های گوناگون (شبیه عمامه) و کلاه های مخروطی بلند که تور یا چادری از بالای آن آویخته می شد معمول بود.همچنین پارچه ای مانند شنل بر دوش خود می آویختند.

زنان در دوره زندیه و افشار